Filmomaniak: Czerwona jaskółka - najgorszy film tego roku?

 

Czerwona jaskółka była jedną z głośniejszych premier  początku tego roku. Wyreżyserowana przez Francisa Lawrence (między innymi reżysera Igrzysk śmierci) miała być filmem szpiegowskim i thrillerem w jednym, a opowiadać miała o losach Dominiki. Młodej rosyjskiej baletnicy, która w wyniku  wypadku musi pożegnać się z tańcem, po czym pod przymusem odbywa tajne szkolenie. Ma być tytułową jaskółką, czyli agentką na rzecz Rosji, przeszkoloną w uwodzeniu szpiegów kontrwywiadów. 

Brzmi interesująco? Dla mnie brzmiało i dlatego postanowiłam spędzić przy nim miły letni wieczór. 
Srogo się zawiodłam. 

Czerwona jaskółka jest pełna różnych małych głupotek, na które pojedynczo można by przymknąć oko, ale nawarstwiło się ich  tyle, że w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać czy ekipa filmowa ma widza za idiotę. Najdurniejszą z nich wszystkich była scena, podczas której nasza główna bohaterka sprawdzała zawartość dyskietek na zwykłym laptopie... 

Oglądając twór pana Lawrenca, miałam spory problem z osadzeniem Czerwonej jaskółki w czasie. Patrząc po siemierżnych wnętrzach, zaniedbanych, szarych tramwajach i ulic miast oraz tego, że główna bohaterka prawie w ogóle nie używa najnowszej technologii, mogłabym powiedzieć, że wszystko dzieje się w latach 80, ale potem przenosimy się do Londynu i mamy najwspanialszą cywilizację. Nowoczesny sprzęt, czyste, świecące ulice, XXI wiek jak się patrzy. 
Nie ja, jedna mam podobne problemy i rozkminy. Wystarczy tylko wejść na filmweb. 

Po prostu obraz europy wschodniej (Akcja dzieje się też na Węgrzech) jest cudowny... 

Przechodząc, jednak już do naszej głównej bohaterki. Nie lubię i nie uważam Jennifer Lawrence za dobrą aktorkę. W Igrzyskach śmierci była dla mnie kawałkiem drewna. We fragmencie X-Menach, który widziałam, też zachowywała się jak ładne drzewko i w Czerwonej jaskółce nie mogło być inaczej.  Przez cały film ma jedną minę, niezależnie od tego, czy żartuje, czy cierpi, czy się wścieka, czy próbuje kogoś uwieść. Przez co jeszcze ciężej było mi się wciągnąć w przedstawioną historię. 

Niestety nie tylko Lawrence popisuje się brakiem gry aktorskiej. Prawie każdy w  tym filmie zachowuje się jakby pierwszy raz stanął przed kamerą. 
Na plus wyróżnia się tylko Matthias Schoenaerts, który na ekranie pojawia się zaledwie parę razy, a i tak tworzy najbardziej interesującą postać w całym filmie. Czerwona jaskółka znacząco by zyskała na wartości gdyby zamiast Joela Edgartona główną męską rolę zagrał Schoenaerts. Tym bardziej, że interakcje między nim a postacią graną przez Jennifer Lawrence są znacznie bardziej realistyczne i frapujące od relacji z  Edgertonem. 

Właśnie to jest kolejną wadą tego filmu. Jeden z głównych wątków Czerwonej jaskółki czyli "uczucie" między Dominiką, a Nashem jest strasznie naciągane i drętwe. Nie ma między nimi żadnej chemii, przyciągania(Nazwijcie to jak, chcecie), który choćby minimalnie wzbudziło moje zainteresowanie. 

Po filmie szpiegowskim zazwyczaj spodziewamy się wciągającej, wartkiej akcji, pełnej zwrotów akcji. Czerwona jaskółka jest tego totalnym zaprzeczeniem. 
Zwrotów akcji jest tyle, co na lekarstwo i są do tego przewidywalne. 
Sama historia jest nudna i ciągnie się jak flaki z olejem. Do tego dochodzi toporny montaż, kartonowe dialogi i patosowy, denerwujący soundtrack. 

W ostatecznym rozrachunku nie polecam, ale przyznaje Czerwonej jaskółce ocenę 5/10, bo w paru momentach miałam naprawdę, wyborny ubaw z tego, co się działo na ekranie. 

5/10