"Zakon mimów"

Autor: Samantha Shannon 

Liczba stron: 528

Liczba rozdziałów: 27 

Cytat: "Słowa dodają skrzydeł nawet tym zdeptanym, załamanym i pozbawionym całej nadziei."

Ocena: 9,25/10 

Fabuła: Paige Mahoney uciekła z brutalnej kolonii karnej Szeol I, ale jeśli myślała, że to koniec jej problemów, to bardzo się pomyliła. Od teraz jest bowiem najbardziej poszukiwaną osobą w Londynie. Kiedy Sajon zwraca swoje wszystkowidzące oko w stronę Paige, mim-lordowie i mim-królowe gangów miasta zostają zaproszeni na bardzo rzadkie wydarzenie. Jaxon Hall i jego Siedem Pieczęci są gotowi na pojawienie się w samym centrum uwagi. W społeczności jasnowidzów pojawia się jednocześnie coraz więcej gorzkich oskarżeń, a za każdym rogiem czają się mroczne sekrety. Z cieni wypełzają Refaici...

Zacznę od banału. "Zakon mimów" jest bardzo wciągającą pozycją, od której przez większość czasu nie można się oderwać, jednak w paru momentach nużyła mnie. Samantha Shannon według mnie  troszeczkę  za bardzo rozwlekła niektóre fragmenty, które i tak z perspektywy czasu nie miały zbyt wielkiego znaczenia dla samej historii. 

Tym samym mogła w kilku miejscach zdynamizować akcję czy rozwinąć bardziej co poniektóre wątki. 

Uwielbiam powieści wielowątkowe, a "Czas żniw" jest idealnym przykładem takiej powieści. Mamy masę ciekawie rozrysowanych wątków, których większość w pewnym stopniu rozwijają się na końcu i tworzą spójną całość. Z kolej druga część nie daję zasnąć mi wieczorem, ponieważ rozmyślać na ich rozwiązaniem.

Akcji jest całkiem sporo, ale w drugim tomie "Czasu żniw" skupiamy się głównie na polityce Sajonu i wewnętrznych walkach Syndyktu. 

"Zakon mimów" utwierdził mnie w przekonaniu, że seria "Czas żniw" to pewnego rodzaju przenośnia opisująca III Rzeszę oraz próba pokazania, co władza potrafi zrobić z człowieka. 

Jeśli ktoś czytał moją recenzję "Czasu żniw", wie, że jednym z zarzutów wobec tej książki, były kartonowe żarty. Na szczęście w drugim tomie ten problem zniknął. 

"Zakon mimów" jest bardzo enigmatyczną książką. Zostawiła mnie z naprawdę wieloma pytaniami i  z ogromnym zainteresowaniem dalszymi losami bohaterów. I z jednej strony chce jak najszybciej sięgnąć po "Pieśń jutra", a z drugiej nie chcę, bo wiem, że na czwartą część będę musiała czekać dwa lata. To frustrujące!

Zakończenie wpisuję się do tych bardziej szokujących i nieprzewidywalnych. Cała ta książka jest pełna zwrotów akcji.

Mimo wszystkich atutów w ostatecznym rozrachunku w "Zakonie mimów" zabrakło mi tego czegoś, żebym mogła powiedzieć o tej książce, że jest najprawdziwszym arcydziełem. 

1,75/2

Postacie: Są najmocniejszym  po wykreowanym świecie atutem książek Samanthy Shannon. 
Realistyczni, pełni uroku, niepowtarzalni. 

Moje zdanie na temat Paige się nie zmieniło. Jest to naprawdę wyrazista bohaterka, wiedząca czego chce i niebojąca się komuś sprzeciwić. 

O Arcturusie nadal wiele się nie dowiedzieliśmy, ale jest zdecydowanie, jeden z moich ulubionych bohaterów. 

Powinnam go znienawidzić, a go polubiłam. Jaxon jest bardzo specyficzną osobą, na którą nie da się nie zwrócić uwagi. 
Jego udział w zakończeniu powieści był dla mnie niewyobrażalnym zaskoczeniem.

2/2 

Styl pisania: Stylistycznie wszystko jest na wysokim poziomie. 
Język, jakim operuje, bardzo mi odpowiada.

Muszę pochwalić Samanthę za stworzenie na kartach tej powieści Londyńskiego klimatu, przesiąkniętego niepokojem i nutką grozy. Czytało mi się dzięki temu o wiele lepiej. 

1,75/2 

Oprawa wizualna: Ta książka jest tak cudownie wydana:)

2/2

Podsumowanie: "Zakon mimów" to genialna powieść, z świetnie wykreowanymi postaciami oraz z  niesamowitym klimatem.

Koniecznie trzeba ją przeczytać

1,75/2 

Jestem bardzo ciekawa co sądzicie o "Zakonie mimów"?